7440-74-6 Ίνδιο σε 99,999% σπάνιων μετάλλων ITO Στόχος παραγωγής Ιατρικής απεικόνισης

Ίνδιο (In): Παραγωγή στόχων ITO, παράγοντας ιατρικής απεικόνισης και διαμόρφωση κράματος υγρού μετάλλου

Το ίνδιο είναι ένα μεταλλικό στοιχείο με το χημικό σύμβολο In και ατομικό αριθμό 49, που ανήκει στην Ομάδα IIIA στην πέμπτη περίοδο του περιοδικού πίνακα. Στην καθαρή του μορφή, εμφανίζεται ως ένα ασημί-λευκό μέταλλο με ελαφρά γαλαζωπή απόχρωση. Αυτό το εξαιρετικά μαλακό μέταλλο μπορεί να γρατσουνιστεί με ένα νύχι. Εμφανίζει εξαιρετική πλαστικότητα και ελατότητα, επιτρέποντάς του να συμπιεστεί σε λεπτά φύλλα. Το ίνδιο έχει σημείο τήξης 156,61°C, σημείο βρασμού 2060°C και πυκνότητα 7,30 g/cm³. Στην υγρή του κατάσταση, το ίνδιο μπορεί να βρέξει γυάλινες επιφάνειες και τείνει να προσκολλάται σε επιφάνειες που έρχονται σε επαφή, αφήνοντας μαύρα σημάδια.

Εφαρμογές

1. Πρωταρχική χρήση: Παραγωγή στόχων ITO (οξείδιο ινδίου-κασσιτέρου) για οθόνες.
2. Ιατρική απεικόνιση: Κολλοειδή ινδίου για σαρώσεις ήπατος/σπλήνας/μυελού των οστών.
3. Κράματα υγρών μετάλλων: Σχηματίζει εύτηκτα κράματα με γάλλιο (π.χ., Galinstan).

Σειρά προϊόντων

Πληροφορίες για την υγεία και την ασφάλεια

Προδιαγραφές συσκευασίας

• Τυπική συσκευασία: 50 kg/βαρέλι, 500 kg/παλέτα, τσουβάλια τόνων
• Δειγματική συσκευασία: 500 g/σακούλι, 1 kg/μπουκάλι

Σχετικά με το ίνδιο 

Το ίνδιο εξάγεται κυρίως μέσω της μεθόδου εκχύλισης-ηλεκτρόλυσης, η οποία επί του παρόντος χρησιμεύει ως η κύρια τεχνολογία παραγωγής παγκοσμίως. Η βασική ροή της διαδικασίας έχει ως εξής: πρώτες ύλες που περιέχουν ίνδιο → εμπλουτισμός → χημική διάλυση → καθαρισμός → εκχύλιση → επανα-εκχύλιση → μετατόπιση ψευδαργύρου (ή αλουμινίου) → ίνδιο σπόγγου → ηλεκτρολυτική διύλιση → εξευγενισμένο ίνδιο. Περίπου το 90% της παγκόσμιας παραγωγής ινδίου προέρχεται από υποπροϊόντα των εργοστασίων τήξης μολύβδου-ψευδαργύρου. Οι κύριες μέθοδοι ανάκτησης ινδίου περιλαμβάνουν τη συγκέντρωση από υπολείμματα επίπλευσης, σκωρίες και λάσπες ανόδου που παράγονται κατά την τήξη χαλκού, μολύβδου και ψευδαργύρου. Ανάλογα με την πηγή και την περιεκτικότητα σε ίνδιο των ανακτημένων υλικών, χρησιμοποιούνται διαφορετικές διαδικασίες εκχύλισης για την επίτευξη βέλτιστης απόδοσης και μέγιστης απόδοσης. Οι συνήθως χρησιμοποιούμενες τεχνικές περιλαμβάνουν οξειδωτική σκωρίαση, μετατόπιση μετάλλων, ηλεκτρολυτικό εμπλουτισμό, έκπλυση με οξύ-εκχύλιση, εκχύλιση-ηλεκτρόλυση, ανταλλαγή ιόντων και ηλεκτρολυτική διύλιση. Επί του παρόντος, η πιο ευρέως εφαρμοσμένη μέθοδος είναι η εκχύλιση με διαλύτη, που αναγνωρίζεται ως μια εξαιρετικά αποτελεσματική διαδικασία διαχωρισμού και ανάκτησης. Συγκεκριμένα, οι μέθοδοι ανταλλαγής ιόντων για την ανάκτηση ινδίου δεν έχουν ακόμη αναφερθεί για εφαρμογές βιομηχανικής κλίμακας. Κατά τον διαχωρισμό από λιγότερο πτητικά στοιχεία όπως ο κασσίτερος και ο χαλκός, το ίνδιο συγκεντρώνεται κυρίως στη σκόνη καπνού και στα υπολείμματα σκωρίας. Αντίθετα, όταν διαχωρίζεται από πιο πτητικά στοιχεία όπως ο ψευδάργυρος και το κάδμιο, το ίνδιο εμπλουτίζεται στις σκωρίες φούρνου και στα υπολείμματα φίλτρων.