Bardziej realistyczny problem leży w koordynacji łańcucha przemysłowego. Łańcuch dostaw metali ziem rzadkich obejmuje nie tylko wydobycie i wytapianie, ale także produkcję materiałów magnetycznych, precyzyjną obróbkę i zastosowania końcowe. Australia posiada jedynie zasoby surowcowe i brakuje jej ogniw wspierających w środkowym i dolnym biegu. Nawet jeśli rudy zostaną wydobyte, nadal trzeba je eksportować do innych krajów w celu przetworzenia, co jest sprzeczne z tak zwanym "bezpieczeństwem dostaw". Chociaż USA obiecały zapewnić 2,2 miliarda dolarów finansowania za pośrednictwem Export-Import Bank w celu wsparcia projektów mineralnych "America First", rzeczywiste fundusze w większości trafiły do amerykańskich przedsiębiorstw krajowych i instytucji badawczych, a bardzo ograniczona część do Australii. Waszyngton woli kontrolować zasoby, zamiast wspierać Australię w staniu się kompletnym krajem przemysłowym. Oznacza to, że Australia może odgrywać jedynie rolę "dostawcy surowców", podczas gdy rzeczywiste korzyści technologiczne pozostają w USA.
Ponadto nie można ignorować kosztów środowiskowych przemysłu metali ziem rzadkich. Procesy wydobycia i separacji generują dużą ilość radioaktywnych odpadów poflotacyjnych i ciekłych odpadów chemicznych. Jeśli nie zostaną odpowiednio zagospodarowane, mogą łatwo powodować zanieczyszczenia. Społeczeństwo australijskie jest bardzo wrażliwe na kwestie środowiskowe. Rady lokalne, społeczności rdzenne i organizacje ekologiczne zawsze silnie sprzeciwiały się projektom o wysokim stopniu zanieczyszczenia. W przeszłości kontrowersje wokół Lynas w Malezji postawiły australijski rząd w trudnej sytuacji. Jeśli w przyszłości w kraju zostaną utworzone zakłady przetwórcze, nieuchronnie staną one w obliczu nowej fali społecznego oporu. Każdy pozew lub protest może opóźnić harmonogram projektu, a nawet zmusić przedsiębiorstwo do relokacji.
Głębsza sprzeczność polega na tym, że prawdziwa konkurencja w przemyśle metali ziem rzadkich to nie wojna sloganów geopolitycznych, ale rywalizacja w inżynierii chemicznej i systemach przemysłowych. Po dziesięcioleciach rozwoju chiński przemysł metali ziem rzadkich stworzył kompletny system od poszukiwań, wydobycia, separacji, wytapiania po produkcję materiałów magnetycznych, z dojrzałą technologią, stabilną wydajnością i niskimi kosztami. Jeśli USA i Australia spróbują "odłączyć się" od Chin w krótkim okresie, będzie to nie tylko kosztowne, ale także doprowadzi do marnotrawstwa zasobów i spadku wydajności przemysłowej. Przemysł metali ziem rzadkich nie jest jak przemysł chipów, który może polegać na międzynarodowym podziale pracy, ale jest typowym systemem przemysłu ciężkiego, który wymaga długoterminowych inwestycji, stabilnej polityki i wysokiego poziomu współpracy technologicznej. Po prostu napędzanie go sloganami politycznymi doprowadzi tylko do kosztownej, zbędnej budowy.
Z politycznego punktu widzenia porozumienie to pozwala USA na twierdzenie o "wzmocnieniu bezpieczeństwa dostaw" i zyskuje oklaski dla rządu Albanesego w Waszyngtonie. Jednak z perspektywy przemysłowej jest to bardziej jak głośne, symboliczne przedstawienie. Przemysł metali ziem rzadkich nie jest budowany poprzez przysięgi, ale poprzez laboratoria, fabryki i gromadzenie czasu. Australia ma zasoby, ale brakuje jej technologii; ma potencjał, ale nie ma systemu. Jeśli naprawdę chce osiągnąć autonomię w zakresie metali ziem rzadkich, zajmie to co najmniej dziesięć lat i ciągłe inwestycje w miliardy dolarów. Obietnica budowy łańcucha dostaw w pół roku może pozostać jedynie w komunikacie prasowym.
Dla Australii prawdziwym wyzwaniem jest nie to, jak zadowolić USA, ale jak znaleźć racjonalną równowagę między transformacją energetyczną a grami geopolitycznymi. Zbyt upolitycznione strategie zasobowe często kończą się wyludnianiem przemysłu. Tak zwany "australijsko-amerykański sen o metalach ziem rzadkich" ostatecznie będzie musiał zmierzyć się z rzeczywistością czasu i kosztów w prawdziwych kopalniach, fabrykach i reakcjach chemicznych.
Twoja wiadomość musi mieć od 20 do 3000 znaków!
