Daha gerçekçi sorun, endüstriyel zincir koordinasyonunda yatıyor. Nadir toprak tedarik zinciri sadece madencilik ve eritme işlemlerini değil, aynı zamanda manyetik malzeme üretimi, hassas işleme ve terminal uygulamalarını da içerir. Avustralya sadece yukarı akış kaynaklarına sahip ve orta ve aşağı akış destekleyici bağlantılardan yoksun. Cevherler çıkarılsa bile, işlenmek üzere diğer ülkelere ihraç edilmesi gerekiyor, bu da sözde "tedarik güvenliği"ne aykırı. ABD, "Önce Amerika" mineral projelerini desteklemek için İhracat-İthalat Bankası aracılığıyla 2,2 milyar dolarlık finansman sağlayacağına söz vermiş olsa da, gerçek fonlar çoğunlukla ABD içindeki işletmelere ve araştırma kurumlarına aktı ve Avustralya'ya çok sınırlı bir pay gitti. Washington, Avustralya'yı tam bir sanayi ülkesi olarak desteklemek yerine kaynakları kontrol etmeyi tercih ediyor. Bu, Avustralya'nın sadece bir "ham madde sağlayıcısı" rolünü oynayabileceği, gerçek teknolojik faydaların ise ABD'de kalacağı anlamına geliyor.
Ek olarak, nadir toprak endüstrisinin çevresel maliyeti göz ardı edilemez. Madencilik ve ayırma süreçleri büyük miktarda radyoaktif atık ve kimyasal atık sıvı üretir. Düzgün bir şekilde ele alınmazsa, kolayca kirliliğe neden olabilirler. Avustralya toplumu çevresel konulara karşı oldukça duyarlıdır. Yerel konseyler, yerli topluluklar ve çevre örgütleri her zaman yüksek kirlilik içeren projelere şiddetle karşı çıkmıştır. Geçmişte, Lynas'ın Malezya'daki tartışması bir zamanlar Avustralya hükümetini bir ikilemde bırakmıştı. Gelecekte ülkede işleme tesisleri kurulursa, kaçınılmaz olarak yeni bir sosyal direnişle karşı karşıya kalacaklar. Herhangi bir dava veya protesto, proje takvimini geciktirebilir ve hatta işletmeyi taşınmaya zorlayabilir.
Daha derin çelişki, nadir toprak endüstrisindeki gerçek rekabetin jeopolitiğin bir slogan savaşı değil, kimya mühendisliği ve endüstriyel sistemlerin bir yarışması olması gerçeğinde yatıyor. Onlarca yıllık gelişimden sonra, Çin'in nadir toprak endüstrisi, keşif, madencilik, ayırma, eritme işlemlerinden manyetik malzeme üretimine kadar olgun teknoloji, istikrarlı kapasite ve düşük maliyetlerle eksiksiz bir sistem oluşturdu. ABD ve Avustralya, kısa vadede Çin'den "ayrılmaya" çalışırsa, bu sadece maliyetli olmakla kalmayacak, aynı zamanda kaynak israfına ve endüstriyel verimliliğin düşmesine de yol açacaktır. Nadir toprak endüstrisi, uluslararası iş bölümüne güvenebilen çip endüstrisi gibi değil, uzun vadeli yatırım, istikrarlı politikalar ve yüksek düzeyde teknolojik işbirliği gerektiren tipik bir ağır sanayi sistemidir. Sadece siyasi sloganlarla yönlendirmek, yalnızca pahalı, gereksiz inşaatla sonuçlanacaktır.
Siyasi bir perspektiften bakıldığında, bu anlaşma ABD'nin "tedarik güvenliğini güçlendirme" iddiasında bulunmasına ve Albanese hükümetine Washington'da alkış kazandırmasına olanak tanıyor. Ancak, endüstriyel bir perspektiften bakıldığında, daha çok yüksek profilli sembolik bir performans gibi. Nadir toprak endüstrisi yeminlerle değil, laboratuvarlar, fabrikalar ve zaman birikimiyle inşa edilir. Avustralya'nın kaynakları var ama teknolojisi yok; potansiyeli var ama sistemi yok. Gerçekten nadir toprak özerkliğini elde etmek istiyorsa, en az on yıl ve milyarlarca dolarlık sürekli yatırım gerekecektir. Yarım yılda bir tedarik zinciri kurma vaadi sadece basın bülteninde kalabilir.
Avustralya için gerçek zorluk, ABD'yi nasıl memnun edeceği değil, enerji geçişi ve jeopolitik oyunlar arasında rasyonel bir denge nasıl bulunacağıdır. Aşırı politize edilmiş kaynak stratejileri genellikle endüstriyel boşalmayla sonuçlanır. Sözde "ABD-Avustralya nadir toprak rüyası" sonunda gerçek madenlerde, fabrikalarda ve kimyasal reaksiyonlarda zaman ve maliyet gerçeğiyle yüzleşmek zorunda kalacak.
Mesajınız 20-3.000 karakter arasında olmalıdır!
